بررسی جایگاه روییدنی ها در شاهنامه فردوسی

روییدنی ها همواره سهم بزرگی در ابعاد گوناگون حیات بشری داشته اند؛که از جمله ی آن ها تجلّی تصاویر نباتی در ادبیات ملل بوده است. از آن جا که ادبیات فارسی نیز از این تأثیر به دور نمانده است در این پژوهش به بررسی جایگاه روییدنی ها در یکی از بزرگ ترین آثار ادب فارسی،شاهنامه ی فردوسی،پرداخته ایم. این پژوهش در پنج فصل تنظیم شده است. فصل اوّل به کلّیاتی درباره ی پژوهش اختصاص یافته است. فصل دوم؛ مقدمات نظری تحقیق را در بر گرفته،پیشینه ی رستنی ها را در اقوام و ادیان از جهات گوناگون بررسی می کندوبه طورخاص آن را درروایات ایرانی مو-4- منابع و مراجع رد توجه قرار می دهد.در فصل سوم؛روش به کار گرفته شده در این پژوهش وبرخی یافته های آن شرح داده می شود.فصل چهارم که تنه ی اصلی تحقیق است،شامل بررسی جایگاه روییدنی ها در شاهنامه ی فردوسی از جهات گوناگون است.در فصل آخر نیز نتیجه گیری بحث و ضمایم مربوط به موضوع پژوهش ارایه شده است. بر اساس یافته های این تحقیق،مصادیق نباتی به میزان قابل توجهی درشعرفردوسی به کاررفته است.کاربرداین مصادیق دورویه دارد؛رویه ی اول به کارگیری واژگان نباتی درحدّ سخن معمول است؛امّادر رویه ی دوم،باوجوداین که فردوسی قصد پیرایه پردازی نداشته،ازروییدنی هادرساختن تصاویرزیبای شاعرانه بهره گرفته است.